Teofil Frankowski

Urodził się 12 sierpnia 1950 roku w Dzierżoniowie jako syn Heleny z domu Duda i Stefana Frankowskich. Ukończył Technikum Mechaniczne w Niemczy. Pracował w Zakładach Mechaniczno-Odlewniczych „Żelmet” w Dzierżoniowie, a następnie w Zakładach Radiowych „Diora”. W roku 1980 aktywnie uczestniczył w strajkach i protestach odbywających się na terenie zakładu. Został wybrany wiceprzewodniczącym Komitetu Strajkowego. Od grudnia 1980 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej „Solidarność”, a od maja 1981 został przewodniczącym Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej. Wszedł do składu Zarządu Regionu „Solidarność” Dolny Śląsk i był wiceprzewodniczącym Zarządu Regionu „Solidarność” w Wałbrzychu. Jako delegat reprezentował dzierżoniowskich związkowców na regionalnym zjeździe we Wrocławiu, a potem na I Krajowym Zjeździe „Solidarności” w Gdańsku. Należał do najbardziej aktywnych organizatorów antykomunistycznej opozycji na Ziemi Dzierżoniowskiej. Pierwszego dnia stanu wojennego został zatrzymany i osadzony w Areszcie Śledczym w Świdnicy, gdzie jako pierwszy podjął trwającą 27 dni protestacyjną głodówkę, podczas której służba więzienna, karmiąc go przymusowo, wybiła mu zęby i złamała szczękę. Przeszedł przez ośrodki odosobnienia w Kamiennej Górze, Głogowie, Nysie i Uhercach. Wyszedł na wolność 6 grudnia 1982 roku. Mimo że był inwigilowany i wielokrotnie zatrzymywany przez milicję i SB, czynnie angażował się w działalność podziemnej „Solidarności” i Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Przez kilka lat produkował i rozprowadzał w środowisku opozycji gipsowe odlewy głowy Lecha Wałęsy. Ok. 1985 roku, wspólnie z Janiną Benc, wyniósł z „Diory” dokumentację dotyczącą „Solidarności”. W roku 1989 został wybrany przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego NSZZ „Solidarność” dzierżoniowskiej „Diory” i reprezentował interesy załogi w radzie nadzorczej przekształconego w spółkę akcyjną zakładu. Od roku 1994 prowadził własną działalność gospodarczą. W 1990 roku współtworzył Komitet Obywatelski „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej i został wybrany jego przewodniczącym. W roku 1991 kandydował z niepowodzeniem do Sejmu RP z listy Obywatelskiego Porozumienia Centrum. Nieskuteczny był również jego udział w wyborach do Senatu RP w 1993 roku. W latach 1994–2002 został wybrany radnym II i III kadencji Rady Miejskiej Dzierżoniowa, a w latach 2000–2002 pełnił funkcję członka Zarządu Miasta. W swojej działalności społecznej i samorządowej pozostał wierny solidarnościowym ideałom. Zmarł 18 kwietnia 2011 roku.