Urodził się 12 sierpnia 1950 roku w Dzierżoniowie jako syn Heleny z domu Duda i Stefana Frankowskich. Ukończył Technikum Mechaniczne w Niemczy. Pracował w Zakładach Mechaniczno-Odlewniczych „Żelmet” w Dzierżoniowie, a następnie w Zakładach Radiowych „Diora”. W roku 1980 aktywnie uczestniczył w strajkach i protestach odbywających się na terenie zakładu. Został wybrany wiceprzewodniczącym Komitetu Strajkowego. Od grudnia 1980 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej „Solidarność”, a od maja 1981 został przewodniczącym Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej. Wszedł do składu Zarządu Regionu „Solidarność” Dolny Śląsk i był wiceprzewodniczącym Zarządu Regionu „Solidarność” w Wałbrzychu. Jako delegat reprezentował dzierżoniowskich związkowców na regionalnym zjeździe we Wrocławiu, a potem na I Krajowym Zjeździe „Solidarności” w Gdańsku. Należał do najbardziej aktywnych organizatorów antykomunistycznej opozycji na Ziemi Dzierżoniowskiej. Pierwszego dnia stanu wojennego został zatrzymany i osadzony w Areszcie Śledczym w Świdnicy, gdzie jako pierwszy podjął trwającą 27 dni protestacyjną głodówkę, podczas której służba więzienna, karmiąc go przymusowo, wybiła mu zęby i złamała szczękę. Przeszedł przez ośrodki odosobnienia w Kamiennej Górze, Głogowie, Nysie i Uhercach. Wyszedł na wolność 6 grudnia 1982 roku. Mimo że był inwigilowany i wielokrotnie zatrzymywany przez milicję i SB, czynnie angażował się w działalność podziemnej „Solidarności” i Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Przez kilka lat produkował i rozprowadzał w środowisku opozycji gipsowe odlewy głowy Lecha Wałęsy. Ok. 1985 roku, wspólnie z Janiną Benc, wyniósł z „Diory” dokumentację dotyczącą „Solidarności”. W roku 1989 został wybrany przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego NSZZ „Solidarność” dzierżoniowskiej „Diory” i reprezentował interesy załogi w radzie nadzorczej przekształconego w spółkę akcyjną zakładu. Od roku 1994 prowadził własną działalność gospodarczą. W 1990 roku współtworzył Komitet Obywatelski „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej i został wybrany jego przewodniczącym. W roku 1991 kandydował z niepowodzeniem do Sejmu RP z listy Obywatelskiego Porozumienia Centrum. Nieskuteczny był również jego udział w wyborach do Senatu RP w 1993 roku. W latach 1994–2002 został wybrany radnym II i III kadencji Rady Miejskiej Dzierżoniowa, a w latach 2000–2002 pełnił funkcję członka Zarządu Miasta. W swojej działalności społecznej i samorządowej pozostał wierny solidarnościowym ideałom. Zmarł 18 kwietnia 2011 roku.
1 | Stefan Grefling wspomina Teofila Frankowskiego | |
|
Zdzisław Mikułko wspomina Teofila Frankowskiego
Irena Bukalska wspomina Teofila Frankowskiego
Leszek Kajdas wspomina Teofila Frankowskiego
Zdzisław Mikułko wspomina Teofila Frankowskiego (Dzierżoniów, 1980–2002)
Irena Bukalska wspomina Teofila Frankowskiego (Dzierżoniów, 1981–2002)
Leszek Kajdas wspomina Teofila Frankowskiego (Dzierżoniów, 1980–1981)
Stefan Grefling wspomina Teofila Frankowskiego (Dzierżoniów, 1980–2002)