Zofia Pawlaczek (Dobrowolska)

Urodziła się w 1935 roku we wsi Koziary (województwo tarnopolskie, powiat zbarski II RP). 10 lutego 1940 roku wraz z ojcem, młodszym bratem, ciotką, prababką i dziadkami ze strony ojca została zesłana do posiołka Ozierki (swierdłowska obłast, rejon Tabory). We wsi Koziary pozostała jej ciężko chora matka, która w czasie nocnego najścia enkawudzistów nie przebywała w domu, a po wywózce najbliższych, zmarła. Po zawarciu umowy Sikorski – Majski Dobrowolscy uzyskali swobodę przemieszczania się. W 1942 roku Zofię Pawlaczek wraz z dziadkami przetransportowano do kołchozu w Uzbekistanie. Ciotka wstąpiła do Armii Andersa, natomiast ojciec z bratem pozostał Świerdłowsku (choroba syna uniemożliwiła mu kontynuowanie podróży). Zofia Pawlaczek nigdy nie poznała ich dalszych losów. Po śmierci dziadków znalazła się pod opieką rodziny uzbeckiej, a następnie trafiła do polskiego domu dziecka w Bucharze. W roku 1946 wraz z innymi wojennymi sierotami wróciła do Polski. Do roku 1947 przebywała w domu dziecka w Ostródzie. Tam odnalazł ją wujek i zabrał ze sobą do wsi Żelazno na Dolnym Śląsku. W 1948 roku rodzina przeprowadziła się do Pieszyc. W 1956 roku Zofia Pawlaczek wyszła za mąż. Pracowała Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji w Dzierżoniowie, a następnie w Pieszyckiej Fabryce Zegarów. Obecnie przebywa na emeryturze. Należy do Związku Sybiraków.