Eugeniusz Wołęgiewicz

Urodził się w 1931 roku w Pruszkowie jako drugie z trojga dzieci Józefa i Janiny Wołęgiewiczów. Wychowywał się i mieszkał w Warszawie. Uczęszczał do Szkoły Powszechnej nr 73 przy ulicy Elbląskiej, a po wybuchu wojny kontynuował naukę na tajnych kompletach. Podczas okupacji brał czynny udział w ruchu oporu przeciw Niemcom, kolportując podziemne pisma oraz uczestnicząc w uwalnianiu osób przetrzymywanych w więzieniu przy Rakowieckiej w Warszawie. Po upadku powstania warszawskiego opuścił miasto wraz z ludnością cywilną osadzaną przez Niemców w obozie przejściowym Dulag 121 w Pruszkowie, skąd udało mu się zbiec. W styczniu 1945 powrócił do stolicy. W 1946 roku osiedlił się w Bielawie i podjął naukę w Szkole Przemysłowej Państwowych Zakładów Przemysłu Bawełnianego. Następnie był uczniem w warsztacie ślusarskim i zdobył uprawnienia czeladnika, a później mistrza. Pracował jako ślusarz w Bielawskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. II Armii Wojska Polskiego (BZPB). Pod pseudonimem „Globus” kierował niepodległościową organizacją młodzieżową pod nazwą „Burza”, działającą w latach 1950–1951 (do września) na terenie powiatu dzierżoniowskiego, za co w maju 1952 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu nr 2 we Wrocławiu. W lipcu 1953 wyszedł na wolność i powrócił do Bielawy. Znalazł zatrudnienie w Zakładowej Straży Pożarnej BZPB. W 1956 roku założył rodzinę, a w 1957 przeprowadził się do Porajowa. Pracował w Kopalni Węgla Brunatnego „Turów” na stanowisku dozoru ruchu. W tym czasie ukończył liczne kursy i Szkołę Inżynierii Górniczej im. Ernesta Thaelmanna w Senftenbergu w Niemczech. W roku 1968 przeniósł się do Lubina i resztę swojego życia zawodowego związał z Zakładami Górniczymi „Lubin”. W 2014 roku ponownie zamieszkał w Bielawie. Jest słuchaczem Bielawskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.