Wincenty Wołonciej

żołnierz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, weteran Armii Andersa

Urodził się 11 lipca 1900 roku w Małych Bobrownikach w powiecie wołkowyskim (obecnie Białoruś). Był synem Jana i Marii. W wieku osiemnastu lat jako ochotnik zgłosił się do Wojska Polskiego. Służył w 10 Pułku Artylerii Lekkiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim. W latach międzywojennych ożenił się z Katarzyną Błysz i objął funkcję gajowego w Nadleśnictwie Wołkowyskim. W 1940 roku trafił do sowieckiego łagru w rejonie Archangielska, gdzie niewolniczo pracował przy wyrębie lasu. Uwolniono go na mocy układu Sikorski−Majski. We wrześniu 1941 rozpoczął służbę w Polskich Siłach Zbrojnych w Związku Sowieckim (tzw. Armia Andersa), gdzie przydzielono go do 7 Pułku Artylerii Lekkiej. Po ewakuacji z polskim wojskiem do Iranu w 1942 roku przeszedł pod dowództwo brytyjskie. Jako saper został przydzielony do 301 Batalionu Inżynierów Polowych, a następnie do 5 Batalionu Inżynierów Polowych wchodzących w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty II Korpusu Polskiego 8 Armii Brytyjskiej. Służył na Środkowym Wschodzie (1942–1944) i we Włoszech (1944–1946), gdzie walczył pod Monte Cassino. W 1946 roku przybył do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia utworzonego dla demobilizowanych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po zakończeniu służby wojskowej zamieszkał w Henley-on-Thames, a następnie przeniósł się do High Wycombe. Pracował w fabryce sody. Do Polski wrócił w 1965 roku. Zamieszkał w Piskorzowie na Dolnym Śląsku. Tam zmarł 9 stycznia 1979 roku i spoczął na cmentarzu parafialnym. Za swoje zasługi został uhonorowany polskimi i brytyjskimi odznaczeniami wojennymi: Krzyżem Monte Cassino, Gwiazdą za Wojnę 1939–1945, Gwiazdą Italii, Medalem Obrony, Medalem Wojennym 1939–1945.