Stefan Frankowski

oficer Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, komendant Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, pierwszy redaktor naczelny „Przeglądu Morskiego”, dowódca Morskiej Obrony Wybrzeża w 1939 roku

Urodził się 3 kwietnia 1887 roku we wsi Hołowle na Wołyniu w rodzinie Jana i Marii z domu Szczepkowskiej. Ukończył Gimnazjum Realne św. Katarzyny w Kijowie i Morski Korpus Kadecki w Petersburgu. W 1909 roku rozpoczął służbę w carskiej marynarce na torpedowcach Floty Bałtyckiej, a w 1911 pełnił już obowiązki oficera flagowego w 1 Dywizji Torpedowców. Jako oficer nawigacyjny służył na okrętach „Rynda”, „Cesarewicz”, „Sława”. W styczniu 1919 roku przyjechał do Warszawy i zgłosił się do Wojska Polskiego. Zweryfikowany do stopnia kapitana objął funkcję referenta, a następnie kierownika Sekcji Marynarki przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Po utworzeniu Departamentu dla Spraw Morskich został naczelnikiem Wydziału Operacyjnego. Od lipca 1920 roku w stopniu komandora porucznika pełnił służbę na stanowisku attaché wojskowego w Sztokholmie. Po jej zakończeniu został szefem Sekcji Personalno-Szkolnej w Departamencie dla Spraw Morskich, a potem kierownikiem Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego nowo utworzonego Kierownictwa Marynarki Wojennej. W latach 1923–1925 odbył studia w École de Guerre Navale w Paryżu i uzyskał tytuł oficera sztabu generalnego. Po powrocie do kraju dowodził dywizjonem torpedowców. W 1926 roku objął stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu. Był inicjatorem i pierwszym redaktorem naczelnym miesięcznika „Przegląd Morski”. W 1929 roku awansował na stopień komandora i objął obowiązki szefa Sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie. Cztery lata później został przeniesiony do Dowództwa Floty w Gdyni na stanowisko dowódcy Obrony Wybrzeża Morskiego. W 1939 roku dowodził Morską Obroną Wybrzeża, której sztab, po agresji niemieckiej na Polskę, przeniósł na Hel. Po kapitulacji trafił do niewoli. Przebywał w oflagach X B Nienburg, XVIII B Spittal, VIII B Silberberg (Srebrna Góra). W 1940 roku w ciężkim stanie został przewieziony do szpitala w Langenbielau (Bielawa), gdzie zmarł 25 września i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Po wojnie jego szczątki ekshumowano. Spoczęły na Cmentarzu Żołnierzy Polskich we Wrocławiu. W 1946 roku Stefana Frankowskiego awansowano pośmiertnie na stopień kontradmirała i nadano mu Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari. Wcześniej za swą wieloletnią służbę otrzymał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski IV klasy, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi i francuską Legię Honorową.