Paweł Jackiewicz

żołnierz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, uczestnik kampanii wrześniowej, podoficer Armii Krajowej, pseud. „Gończa”

Urodził się 16 lutego 1920 roku we wsi Pasieki w powiecie wołkowyskim (obecnie Białoruś). Był synem Antoniego i Zofii z domu Bućko. W wieku siedemnastu lat wstąpił jako ochotnik do 3 Pułku Strzelców Konnych im. Hetmana Polnego Koronnego Stefana Czarnieckiego w Wołkowysku. Tam odbył przeszkolenie wojskowe. Ożenił się z Heleną z domu Wołonciej. W szeregach 3 Pułku Strzelców Konnych brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. W stopniu starszego strzelca walczył m.in. pod Hajnówką, gdzie 17 września został ciężko ranny. Od 1940 roku działał w konspiracji w rejonie Wołkowyska. W latach 1942–1944 służył w Armii Krajowej w Okręgu Białostockim i w stopniu kaprala dowodził drużyną dywersyjną. W 1944 roku został wcielony do 1 Armii Ludowego Wojska Polskiego, z którą jako dowódca plutonu w stopniu sierżanta przebył cały szlak bojowy, kończąc wojnę pod Berlinem. Po powrocie w rodzinne strony został aresztowany i za działalność akowską wyrokiem Wojennego Trybunału Wojsk NKWD Obwodu Grodzieńskiego, w czerwcu 1946, skazany na piętnaście lat łagru i zesłany do Tallinna, gdzie niewolniczo pracował w kamieniołomach. W 1950 roku odzyskał wolność i wrócił do Pasiek. Cztery lata później przyjechał wraz z rodziną na Dolny Śląsk. Zamieszkał w Piskorzowie, następnie przeniósł się do Zagórza Śl., a potem do Podolina, gdzie spędził resztę swego życia. Pracował jako leśniczy. Aktywnie angażował się w działalność Koła Żołnierzy 3 Pułku Strzelców Konnych z Krakowa i Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Obwodu Dzierżoniów. Uzyskał mianowanie na stopień podporucznika Wojska Polskiego. Za zasługi wojenne został odznaczony medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”, Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 roku, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w szpitalu we Wrocławiu 25 kwietnia 2000 roku. Został pochowany na cmentarzu w Piskorzowie.