Jan Kuszmider

żołnierz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej

Urodził się 14 października 1897 roku we wsi Ceniów (obecnie Ukraina, obwód tarnopolski). Był siódmym z kolei, spośród dziewięciorga rodzeństwa, dzieckiem Stefana i Marii z domu Sadowa. W latach 1904–1906 uczęszczał do jednoklasowej szkoły ludowej w Ceniowie. W wieku dziesięciu lat został półsierotą, gdyż w 1907 roku zmarł mu ojciec. Od młodych lat korzystał z życzliwej pomocy krewnych z Hinowic, gdzie wyjechał, by uczyć się dalej i zdobyć fach kołodziejski. W 1916 roku wcielono go do armii austriackiej. Podczas I wojny światowej walczył na froncie włoskim i został ranny w bitwie nad rzeką Piawą. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wrócił na Tarnopolszczyznę. W 1920 roku na ochotnika zgłosił się do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył w okolicach Lwowa. Po klęsce Rosjan w wojnie z Polską zamieszkał w Koniuchach i założył warsztat stolarski. Ożenił się z Cecylią Zbierzchowską i wstąpił do służby leśnej hrabiego Jakuba Potockiego. Był gajowym w okolicach Narajowa w powiecie brzeżańskim. W czasie II wojny światowej, dzięki ostrzeżeniu życzliwych znajomych, szczęśliwie uniknął zesłania na Sybir. W 1944 roku uciekł z rodziną przed bandami UPA do Skierniewic. Po wojnie został leśniczym w Leśnictwie Radęcin koło Krzyża. W 1961 roku zamieszkał z żoną i siostrą w Bielawie. Tam zmarł 1 lipca 1982 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym.