Jacek Bełtowski

partyzant Narodowej Organizacji Wojskowej i Armii Krajowej, członek organizacji Młodzież Wielkiej Polski, pseud. „Stefan”

Urodził się 24 października 1922 we wsi Lipnik w powiecie bialskim (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Był synem Jana i Józefy z domu Adamczyk. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. J. Piłsudskiego w Bielsku, gdzie był zaangażowany w działalność organizacji Młodzież Wielkiej Polski powiązanej z ruchem narodowym. W czasie wojny przymusowo wcielono go do Służby Budowlanej (Baudienstu) w Nowym Targu, a potem w Krakowie, z której zbiegł. We wrześniu 1943 roku przystąpił do konspiracyjnej grupy Narodowej Organizacji Wojskowej, a w lipcu 1944, po odbyciu przeszkolenia wojskowego, dołączył do Oddziału Partyzanckiego „Szczerbiec”, wchodzącego w skład zgrupowania Kamiennik–Łysina myślenickiego Obwodu Armii Krajowej „Murawa”, gdzie w stopniu starszego podchorążego pełnił funkcję radiotelegrafisty. Po demobilizacji, w styczniu 1945 roku, wrócił do Bielska. Zdał maturę i podjął studia radiotechniczne na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W latach 1946–1952 ponownie zaangażował się w działalność niepodległościową w ramach Młodzieży Wielkiej Polski. Po ukończeniu studiów wyjechał na Dolny Śląsk i zamieszkał w Dzierżoniowie. W 1951 roku podjął pracę w Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Urządzeń Radiowych w Dzierżoniowie (późniejszych Zakładach Radiowych „Diora”) na stanowisku kierownika Działu Kontroli Technicznej. Był obserwowany i rozpracowywany przez Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Dzierżoniowie, a potem aresztowany pod zarzutem przynależności do endeckich organizacji młodzieżowych i prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz amerykańskiego wywiadu. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 24 września 1953 został skazany na piętnaście lat więzienia. Karę odbywał we Wronkach. W listopadzie 1956 roku, w wyniku amnestii, odzyskał wolność. Wrócił do Dzierżoniowa, poślubił Irenę Chamionek i ponownie podjął pracę w „Diorze”, skąd po kilku latach został represyjnie zwolniony. Do chwili zatarcia skazania, 3 stycznia 1969 roku, był inwigilowany przez komunistyczne służby bezpieczeństwa. W latach 1960–1984 uczył w Technikum Radiotechnicznym i Zespole Szkół Zawodowych w Dzierżoniowie. Pełnił też funkcje dyrektora szkoły (1960–1961) i zastępcy dyrektora (1973–1978). Był członkiem Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego i Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W 1993 roku uzyskał awans na stopień kaprala. Został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 12 lipca 1994 roku w Dzierżoniowie i tam został pochowany na cmentarzu komunalnym.